برگزاری دهمین همایش سلامت روان و رسانه به همت و مدیریت سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) فرصتی است مغتنم برای دقت و تأمل در تلاش مشترک و تعامل حرفهای 10 ساله دو جامعه از دانشگران ایران: متخصصان سلامت روان و صاحبنظران ارتباطات و رسانه.
امید بنیانگذاران همایش بیش از همه این بود که دانش عمومی جامعه نسبت به بیماران و بیماریهای روان ارتقاء یابد. چندانکه همگان بدانیم تفاوتی ماهوی و مهم میان بیماریهای روان و دیگر بیماریها وجود ندارد و بنابراین بیماران روان نیز هرگز نباید بهخاطر بیماریشان خجلتزده باشند، آنرا پنهان کنند و به دلیل آن مورد تبعیض قرار گیرند.
ناگفته پیداست دستیابی به این هدف بزرگ انسانی، از توان اجتماع کنشگران سلامت روان و رسانه به تنهایی خارج است؛ به همین دلیل، همایش افتخار میکندکه در پیمودن این مسیر، همواره از همفکری، همراهی و حمایت دانشمندان رشتههای دیگر نیز برخوردار بوده است؛ آنهایی که به سهم خود کوشیدهاند از رنج بیماران روان بکاهند و جامعه را درباره علتها، شیوههای پیشگیری و درمان این بیماریها آگاه کنند.
البته تلاشها نه فقط برپایه دستاوردها، که براساس امکان ارتقاء و توسعهشان نیز سنجیده میشوند. از همین رو، همایش سلامت روان و رسانه در دهمین سال برگزاری، نیازمند نوعی بازنگری انتقادی نسبت به خود نیز است: اینکه چه مسیری تا کنون پیموده شده، کاستیها چه بوده است، چشمانداز آینده چیست و چگونه میتوان فرایند کار را بهبود بخشید؟ براین اساس، از عموم صاحبنظران درخواست میکنیم دیدگاه انتقادی و پیشنهادهای خود را دربارة چگونه بهتر برگزار شدن همایش در اختیار کرسی یونسکو در آموزش سلامت و انجمن علمی روانپزشکان ایران قرار دهند.
در این میان و بهطور خاص باید پذیرفت توجه رسانهها، ارتباطگران و روزنامهنگاران، آنچنانکه باید، به حوزة سلامت روان جلب نشده است. در حقیقت، کوششها و پیگیریها در اینباره بیشتر متکی به ابتکارهای شخصی کنشگران رسانهای است تا مبتنی بر رهیافت و راهبرد جامع و واقعبینانة سازمانهای رسانهای.
بنابر پژوهشهای صورتگرفته، دستکم یک چهارم از جامعه ایران بهنوعی دچار یکی از اختلالهای روان هستند. معنای این سخن، ضرورت توجه بهمراتب بیشتر رسانهها به موضوع سلامت روان است. در این راه، موانع اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و سازمانی بسیار هستند. در عینحال رسانهگران و روزنامهنگاران حرفهای وجود موانع را همواره جزئی از واقعیت حرفه خود دانسته و بخشی از لذت حرفهایشان را در تلاش برای غلبه بر همین موانع یافتهاند. مهمتر اینکه همواره کوشیدهاند با تکیه بر ارزشهای اخلاق حرفهای بر مشکلات فائق آیند.
بهعنوان یک علاقهمند به مطالعات ارتباطات و رسانه و یک روزنامهنگار آرزو میکنم کوششهای بهغایت انساندوستانه جامعة روانپزشکی و روانشناسی ایران در ارتقای سطح سلامت روان آحاد جامعه بیش از پیش ثمر دهد و دوستی، مهربانی، پیشرفت و شادی، روزنوشت مردم کشور عزیزمان باشد.
